Uprzejmość sprzedawcy

Parę lat temu jeden z moich kolegów opowiadał o swojej wycieczce do dalekiego regionu Turcji i bardzo miłym przyjęciu i traktowaniu go podczas wizyty przez właściciela hotelu w którym mieszkał. A także o zaufaniu jakim go tam darzono.

Pomyślałem sobie wtedy - "toż to zwykła uprzejmość sprzedawcy, nic osobistego, uśmiech, uprzejmość, uczynność zawodowa, która ma się ni jak do tego co ten człowiek faktycznie o nas myśli" - zabawne - mój kolega też był kiedyś (skutecznym) sprzedawcą i zna wszystkie tego typu sztuczki, a jednak poczuł się potraktowany "osobiście" a nie "zawodowo".

Uprzejmość sprzedawcy zawarta jest w cenie towaru/usługi który kupujemy i warta tyle ile jeszcze może na nas ktoś zarobić - i tylko tyle.

Notka refleksyjna - ciężki jest los czarnego charaktera w filmie

Ciężki jest los czarnego charaktera w filmie
- Zazwyczaj reżyser pozbawia go poczucia humoru, wrażliwości i subtelności a czasem też i inteligencji
- Co gorsze reżyser ze scenarzystą pastwią się nad wyglądem czarnego charaktera - albo ma szpetną fizjonomię, albo ubiera się bez gustu, albo brak mu wzrostu, albo ma nadwagę - albo wszystko po kolei
- Czasem tylko w filmie pojawia się czarny charakter - żeńska piękność (czasem nawet blond-piękność), ale nagminnie stanowi ona tylko tło dla mężczyzny w roli pierwszoplanowej
- Zazwyczaj czarny charakter dostaje cięgi na koniec filmu - a wiadomo, że na koniec filmu najbardziej boli
- Często na koniec filmu okazuje się, że cały trud czarnego charaktera idzie na marne, czasem trafia mu się straszny pech - za to bohater pozytywny pod koniec filmu ma czasem niesamowite wręcz szczęście
A już najgorzej ma czarny charakter w filmie animowanym dla dzieci...
Są oczywiście wyjątki - trafiają się czarne charaktery, które żyją długo i szczęśliwie, spełniając swoje marzenia - czasem odrobinę chore marzenia...
Czasem też czarny charakter znajduje w filmie bratnią duszę by realizować swe marzenia we dwoje...
Z w/w powodów powszechnie nie lubi się czarnych charakterów - zapominając, że bez nich nie było by większości filmów - słowem, że SĄ POTRZEBNI JAK SÓL W ZUPIE

Smacznego.
D.

Miśkiewicz

Obudziłem się jak zwykle, ale reszta była już nie tak. Jajecznica się przypaliła, kawa była mdła, babcia ustąpiła mi miejsca w tramwaju, szef w pracy opieprzał mnie jakoś tak ospale, bez entuzjazmu..., że niby projekt nie zrobiony...

Im dalej w las tym więcej było nieprawidłowości - sąsiadka z dołu pochwaliła mój krawat - "czegoś chce jędza, czegoś chce" - pomyślałem, listonosz zapukał do mnie z uśmiechem na ustach - "polecony, panie Miśkiewicz..., o tu podpisik proszę, miłego dnia życzę" - "ja panu tego samego" - odparłem z przekąsem.

W telewizorze jakiś facet w muszce gadał o globalnym ociepleniu. O pomyślałem - "wszystko wraca do normy". Zmieniłem kanał i... nic - facet dalej ciągnął wątek "lody topnieją...", zmieniłem na kolejny i kolejny i kolejny i koleeejny - był wszędzie!!!

W desperacji sięgnąłem po flaszkę wódki z zamrażarki. Łyknąłem działkę ze szklanki - była ciepła!!! Włożyłem rękę do zamrażarki - przepisowy chłód - "co jest??? co do diabła???". Pierwsza myśl - "ktoś był u mnie w domu, pewnie mąż tej brunetki ze szkolenia w ośrodku, kurcze trzeba było zaufać przeczuciu i się za nią nie brać...., może jeszcze jest, może..." Chwyciłem za młotek z szuflady. Balkon, jedyne miejsce gdzie nie byłem... był pusty. Zaraz, zaraz a ten facet w tv?

- "... lód, może też służyć celom czysto konsumpcyjnym, np. chłodzeniu wódki ..."

- Zaraz ci pokażę dziadu - szarpnąłem za sznur i wyciągnąłem wtyczkę kabla telewizora z kontaktu... I... nic. Był tam nadal. Nie jest dobrze - pomyślałem - nie jest dobrze.

- "Spokojnie, jest dobrze" - usłyszałem głos z telewizora. Ruszyłem do przodu z młotkiem.

- "Spokojnie, spokojnie przyznaję, że ten żart z wódką nie był najwyższych lotów"

- Co? Kto? Co jest kurcze? Jestem w ukrytej kamerze?

- "Proszę się uspokoić - wziąć parę głębokich wdechów, odłożyć młotek i usiąść na kanapie" - powiedział wolno i sugestywnie facet w tv. Jakoś tak odechciało mi się walić w telewizor, usiadłem.

- "Jestem przedstawicielem obcej cywilizacji, wybraliśmy pana na obiekt naszych obserwacji"

- Wolałbym ukrytą kamerę... Ja sobie żadnej sondy w głowę włożyć nie dam - po moim trupie - ścisnąłem mocniej młotek w ręku.

- "Spokojnie - powiedział facet w telewizorze - my tak nie działamy, te metody to wymysł scenarzystów z Hollywood, którzy nie stronią od LSD..., prosimy o odpowiedź na parę pytań."

- Hym, nie wiem, cholera ...

- "Mam pan jakieś hobby?"

- Że co???? No mecze oglądam..., na piwo czasem z kolegami chodzę..., eee kiedyś model sklejałem...

- "Skleił pan?"

- Nie, części nie pasowały.

- "Aby na pewno?"

- No nie wiem, cierpliwości nie miałem.

- "A jak to było w szkole, majsterkował pan?"

- No, taak jasne, pamiętam ten karmik dla ptaków co go zbiłem z deseczek...

- "Ejże, a czy ta aby nie pana ojciec, zrobił go za pana? Dostał pan wtedy celującą - ojciec był naprawdę dumny."

- Zaraz, zaraz - skąd wy? skąd do cholery wiecie o tym karmiku?

- "Jak wspominałem, obserwujemy pana od lat... - powiedział głos z tv - A potem na na maturze... Franek, Jolka, Stefan - odwalili za pana kawał roboty"

- Że co? Że niby ja nie sam? Jasne, że sam. No, może - Franek trochę mi pomógł przy zadaniach, Jolka trochę to moje wypracowanie podkręciła, a Stefan...

- "Ten karmik, zmienił wasze życie Miśkiewicz, od tego czasu wyręczacie się na każdym kroku kim się da i jak się daaaa..."

Poczułem się nagle strasznie senny.

Ranek był wyjątkowo rześki jak na noc przespaną w ubraniu, na siedząco, z młotkiem w ręku. Telewizor wyłączony z kontaktu milczał na czarno. Zebrałem się do pracy.
Projekt - faktycznie leżał bo Waldek był na urlopie, a Stefan się rozchorował.
Kurcze - nie będę przecież wszystkiego robił sam - nie?